- Εθνικός Ύμνος

Ο «Ύμνος εις την & 15515k1010p #917;λευθερία» γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό, τον Μάιο του 1823 στην & 15515k1010p #918;άκυνθο. Το 1828 μελοποιήθηκε από τον Νικόλαο και το 1864 καθιερώθηκε ως Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.

, ω , !

πικραμένη, ,
κι ένα στόμα ,
«έλα πάλι» να σου πει.

'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

μόνη σου έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και τα να κλαις.

και
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα τ' άλλο χέρι
από την .

: «Πότε, α, πότε βγάνω
το κεφάλι από ' ;».
Και από πάνω
κλάψες, , φωνές.

το βλέμμα
μες στα κλάματα θολό,
και εις το ρούχο σου ' αίμα,
πλήθος αίμα ελληνικό.

ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

,
μοναχή.
δεν ' εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

,
' ανάσαση καμιά.
Άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φριχτά.

, στη συμφορά σου
οπού πολύ,
« να βρεις τα παιδιά σου,
», σκληροί.

το ποδάρι
και
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σου .

κι είναι βάρος του ή ζωή.

γυρεύει
ή τη νίκη ή τη .

, ω , !

' εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου
' και καρπούς,

καταχθόνια μία βοή,
και του Ρήγα σου
η φωνή

χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα
ή .

τα χέρια
για να δείξουνε χαρά.

που 'ναι αλυσωμένο
το καθένα τεχνικά,
και εις το μέτωπο γραμμένο
έχει: «Ψεύτρα ».

και του η γη,
και τα σίδερα
που την έδεναν κι αυτή.

.

τα μουγκρίσματα ' οργής.

Εις το κίνημά του δείχνει
πως τα μέλη ' δυνατά.
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει
μια ματιά.

,
γιατί πάντα σε μισεί,
' έκρωζε ο σκασμένος,
να σε βλάψει, αν .

που θα .
δεν και δεν κουνιέσαι
οπού αγρικάς,

οπού αφήνει
κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει
.

κορυφή.

του,
θέλει βρεθεί
στο μαχαίρι σου
και σ' εκείνο αντισταθεί.

πως. του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, ,
αίμα ανθρώπινο διψά.

.

κι εσύ.
ξίφος έξω από τη θήκη
πλέον σου προξενεί.

της αθλίας ,
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψεις .

,
κι ας άρματα γεμάτη
και χλαλοή.

Σου προβαίνουνε και τρίζουν
για να ιδείς πως ' πολλά.
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;

τα σώματα
που 'βρει η συμφορά!

ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό να φύγει
και στο κάστρο ν' ανεβεί.

' άπειροι οι φευγάτοι,
οπού φεύγοντας ,
τα λαβώματα στην πλάτη
', ώστε ν' ανεβούν.

την φθορά.
να, σας φθάνει. αποκριθείτε
στης τη σκοτεινιά!

πικρός.

η φωτιά,
τον Άδη
που τα σκυλιά.

Τ' . ' ίσκιοι
αναρίθμητοι, γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη εις το βυζί.

τη γη,
όσοι ' άδικα σφαγμένοι,
από οργή.

εις τους αγρούς.
σχεδόν όλα τα μέρη
απ' αυτούς.

' άστρο,
και μαζί,
ανεβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.

εις την πεδιάδα,
μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό.

στ' άδεια
τα κλαδιά ,
, τα μαυράδια,
οπού οι κλώνοι .

Με τα μάτια τους γυρεύουν
όπου ' αίματα πηχτά,
και μες στα αίματα χορεύουν
με βραχνά.

τους
με τα χέρια τα ψυχρά.

πηγαίνει
βαθιά μες στα σωθικά,
όλη η λύπη βγαίνει,
κι άκρα αισθάνονται .

,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.

.
κάθε κτύπημα που
είναι κτύπημα θανάτου
να δευτερωθεί.

η ψυχή
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να .

βροντάνε
μες στα τους αργά,
και τα χέρια οπού
περισσότερο ' γοργά.

κι η ζάλη,
που στοχάζεσαι μη πως
από μία μεριά και απ' άλλη
μείνει ένας ζωντανός.

πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,

με μυαλά,
και με κρανία,
σωθικά λαχταριστά.

αφήνει εκεί τον τόπο,
όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την & 15515k1010p #945;ρχή.

,
πάντα εφώναζαν «φωτιά»,
και οι μιαροί ,
πάντα σκούζοντας «Αλλά».

.
Όλοι ' όλοι
εις την αυγή.

και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.

στων το αστέρι.
φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ!

, ω , !

' ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
εις τ' αμπέλια, εις τα νερά.

αιθέρα
τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα,
βελάσματα το .

Τρέχουν άρματα χιλιάδες
σαν το κύμα εις το γιαλό,
' οι ανδρείοι
δεν ψηφούν τον αριθμό.

, σηκωθείτε
και σε μας.
τα παιδιά σας ' ιδείτε
πόσο μοιάζουνε με σας.

Όλοι εκείνοι τα φοβούνται
και με πάτημα τυφλό
εις την & 15515k1010p #922;όρινθο αποκλειούνται
κι όλοι απ' εδώ.

περπατούν αντάμα οι δυο.

παντού
τα θλιμμένα
της φυγής και του χαμού.

θέλεις ,
εις τον κάμπο, Ελευθερία,
ματωμένη .

,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
παρθένες
οπού κάνουνε χορό.

ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την & 15515k1010p #945;ύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

ετοιμάζει
γάλα ανδρείας κι .

, ω , !

τον ουρανό,

«σ' αυτό», εφώναξε, «τo χώμα
ολόρθη, !».
Και φιλώντας σου το στόμα
μπαίνει μες στην εκκλησιά.

της πυκνώνει
που σκορπάει το θυμιατό.

αυτή.
βλέπει τη φωταγωγία
στους Αγίους εμπρός χυτή.

' αυτοί που πλησιάζουν
με πολλή ποδοβολή,
κι ', άρματα ταράζουν;
εσύ!

,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
κι εις το τέταρτο .

:
« ', άπιστοι, ,
ναι του κόσμου ο Λυτρωτής.

:
"Εγώ ' Άλφα, Ωμέγα .
πέστε, πού θ'
εσείς όλοι, αν οργισθώ;

σας βρέχω,
που, μ' αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω,
σαν δροσιά θέλει βρεθεί.

Και το παν το κατακαίει,
και δεν σώζεται πνοή,
του άνεμου που πνέει
μες στη στάχτη τη λεπτή"».

' άξιος να νικήσει
ή με σε να μετρηθεί;

,
που θέλει θανατώσει
τη σπορά.

.

και πιδέξια πολεμάτε
από την & 15515k1010p #954;αταδρομή

.
εκεί το μνήμα
πριν να αφανισμό.

του θυμού.

και πατούν εις τα κορμιά.

απλώνει
χέρι, ωσάν να βοηθηθεί.
τη σάρκα του δαγκώνει
όσο οπού να νεκρωθεί.

για την ύστερη φορά.

και οι κρότοι
και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

να
το Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει
κάθε σπέρμα !

,
, γυμνά.

Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει,
κι η Θρησκεία κι η
μ' αργό πάτημα ας πηγαίνει
μεταξύ τους και ας μετρά.

,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει
και δεν φαίνεται, και .

;
Μεγαλόφωνα την & 15515k1010p #974;ρα
οπού οι μισητοί.

ευχαριστούσε
στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε
αναρίθμητος λαός.

.

' αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες,
με τα τύμπανα κι .

Εις αυτήν, ' ξακουσμένο,
δεν νικιέσαι εσύ ποτέ.
όμως, όχι, δεν ' ξένο
και το πέλαγο για σε.

αυτό ξαπλώνει
' άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την & 15515k1010p #960;εριζώνει,
κι είναι εικόνα σου λαμπρή.

Με σαλεύει
που τρομάζει η ακοή.
κάθε ξύλο κινδυνεύει
και αναζητεί.

του ήλιου,
και τα χρώματα αναδίνει
του γλαυκότατου ουρανού.

Δεν νικιέσαι, ' ξακουσμένο,
στην εσύ ποτέ.
όμως, όχι, δεν ' ξένο
και το πέλαγο .

πανιά.

σου σπρώχνεις,
και αγκαλά δεν ' πολλές,
πολεμώντας, άλλα διώχνεις,
άλλα παίρνεις, άλλα .

να
δύο μεγάλα σε ,
και τινάζεις
εναντίον τους κεραυνό.

.

Και δεν ένα κορμί.
, σκιά του ,
που σε πέταξαν εκεί.

' εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη
τα εις το φιλί.

τώρα πλέον δεν τες ,
και το χέρι οπού
πλέον, α, πλέον δεν ευλογεί.

Όλοι κλάψτε, αποθαμένος
ο αρχηγός της Εκκλησιάς.
κλάψτε, κλάψτε. κρεμασμένος
ωσάν 'τανε φονιάς!

Αίμα, τ' Σώμα.
λες πως να ξαναβγεί.

να .

αστραπή.

.
Πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να με προστάζει
με το δάχτυλο η θεά.

Κοιτάει γύρω εις την & 15515k1010p #917;υρώπη
τρεις φορές μ' ανησυχιά.
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά:

μου, οι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά.

κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας .

ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη,
αχ, το νου σας .

Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

δάκρυα θλιβερά.

,
, ας μην ,
πως το χέρι σας
του αδελφού την κεφαλή.

στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται τους
δεν τους πρέπει ".

φροντίδα,
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
έχει την τιμή.

για πατρίδα, για ,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε
σαν αδέλφια .

Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία,
καταστήστε ένα Σταυρό
και φωνάξετε με μία:
"Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!

που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι' αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.

,
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της : Να εκδικηθώ.

αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.

.
δεν ' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

εμείς
, ή θα την λύστε
εξ αιτίας πολιτικής;

μελετάτε,
ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε,
και κι εδώ!