Mocne wejście eurofolksdojczy w XX-lecie "S'

Mocne wejście eurofolksdojczy w XX-lecie "S"

Tryumfalizm okrąglostołowych zdrajców "Solidarności" święcił tryumfy w trakcie trzydniowych obchodów XX-lecia strajków Wybrzeża i powstania "S". Na tydzień przed dniem rocznicy eurofolksdojcze pokazali solidarnościowym naiwniakom i wszy­stkim Polakom, kto tu rządzi.

Najdotkliwsze uderzenie poszło oczywiście w "Kolebkę" i jej ludzi - w stoczniow­ców.

Po sądowym unieważnieniu upadłości Stoczni, Stowarzyszenie Akcjonariuszy i Obrońców Stoczni Gdańskiej "ARKA", wszczęło starania o zwołanie Nadzwyczajne­go Zgromadzenia Akcjonariuszy.

Starania wymagały sądowej zgody na takie zgromadzenie. 16416u2024q Wreszcie 28 czerwca 2000 Sąd Rejonowy w Gdańsku - Wydział XII Gospodarczy rejestrowy, postanowił:

Upoważnić Zarząd Stowarzyszenia Akcjonariuszy i Obrońców Stocz­ni Gdańskiej "ARKA" w Gdańsku, do zwołania Nadzwyczajnego Zgroma­dzenia Akcjonariuszy Stoczni Gdańskiej S.A. w Gdańsku, z przedstawionym we wniosku porządkiem obrad w terminie 30 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia na podstawie art. 228 par. l kodeksu handlowego.

Na przewodniczącego Zgromadzenia wyznaczyć Kancelarię Pra­wniczą "COGNITOR" w Gdyni.

Ruszyły przygotowania do zjazdu. Była to praca ogromna. Poza formalnym prze­biegiem obrad i wieloma innymi problemami logistycznym związanymi z tak wielkim zgromadzeniem, przed Obrońcami Stoczni stanęły trzy główne zadania:

- uzyskać odpowiednią salę

- zawiadomić listownie ponad 8 000 akcjonariuszy

- ustalić program i zapewnić sprawny przebieg obrad i głosowania. W sprawie sali skierowano prośbę do Zarządu Miejskiego w Gdańsku. W odpowie­dzi, Obrońcy Stoczni uzyskali stamtąd pismo zawiadamiające o zgodzie na udostępnie­nie sali przy ul. Doki I¹ na dzień 26 sierpnia od godz. 10 do godz. 12 dnia 27 sierpnia:

Upoważnionym do odbioru kluczy od lokali i ich zdania jest pan Bo­lesław Hutyra, sekretarz Stowarzyszenia.

l. Starano się o halę sportową, słynną salę BHP, ale miasto odmówiło. Byłoby to zbyt symboliczna powtórka.

Dodajmy, że owa sala to historyczna stołówka, w której podpisano Porozumienia Sierpniowe. "Zemsta Rakowskiego" oraz późniejszych eurofolksdojczy sprawiła, że sala ta została z premedytacją skazana na powolną dewastację i rzeczywiście, przed Walnym Zgromadzeniem przedstawiała widok opłakany, ale całkowicie adekwatny do tego, co zrobili zdrajcy z samą "Solidarnością", z jej twórcami, z jej programem i całym tym narodowym zrywem.

Kiedy 8 000 tysięcy zawiadomień o Zgromadzeniu zostało wypisanych i rozesłanych na koszt "ARKI"; kiedy program Zjazdu został dopięty we wszystkich szczegółach, ten sam Zarząd Miejski w Gdańsku, działając wypróbowaną metodą "zza węgła", przysłał do prezesa "ARKI" Jana Koziatka pismo tyleż szokujące co bezczel­ne. Zawiadamiano w nim, że wiceprezydent Gdańska Ewa Sienkiewicz anulowała wcześniej wydaną zgodę na przeprowadzenie Nadzwyczajnego Walnego Zgromadze­nia!

Musieli podać jakieś preteksty do odmowy. I wymyślili! Uzasadniono odmowę brakiem spełnienia przez wyż. wym. obiekt wymagań ochrony przeciwpożarowej jako obiektu użyteczności publicznej oraz na dewastację i konieczność przeprowadzenia remontu i modernizacji (...)

Wieść o odmowie rozeszła się po Gdańsku. Oburzenie stoczniowców nie miało granic. Odwrotu jednak nie było. Zgromadzenie musiało się odbyć. Ale gdzie? Odpo­wiedź narzucała się sama: na placu przed stołówką, przy słynnej Bramie nr 2, w każdym razie "pod chmurką": zebranie tysięcy ludzi, wymagające zapisów komputerowej orga­nizacji głosowania itp. czynności⁷. Przedtem próbowano jednak walczyć o salę. W tym celu odwołano się do prezydenta miasta Pawła Adamowicza. Popierające pismo w tej sprawie wysłał do prezydenta Adamowicza marszałek województwa pomorskiego, z postulatem zrewidowania odmowy. Daremnie. Adamowicz milczał, nawet nie raczył odpisać!

"ARKA" skierowała zawiadomienie do prokuratury. Powoływano się w tym odwołaniu, że odmowa udostępnienia wcześniej już przyrzeczonej sali jest skutkiem działań korupcyjnych bądź politycznych (...) Być może wstydzą się pokazać zrujnowaną salę, która jest symbolem rujnowania Polski i stoczni - mówił do prasy sekretarz "ARKI" Bolesław Hutyra. Chyba się jednak trochę mylił. Wstyd za rujnowanie Polski i Stoczni, to uczucie obce zdrajcom i eurofolksojczom, sprzysiężonym przeciwko "Ko­lebce". Gdyby chodziło tylko o wstyd, mogliby wypożyczyć słynną salę BHP, albo inne pomieszczenia.

Warto zwrócić uwagę na radykalną zmianę stosunku Rady Miasta do oszukanych tysięcy stoczniowców i losów samej Stoczni. Jeszcze 20 czerwca 1996 roku ta sama Rada Miasta Gdańska przekazała rządowi RP dramatyczny apel, w którym rządowi eurofolksdojcze mogli przeczytać:

Stocznia Gdańska S.A. to nie tylko problem polityczny w postaci ży­wego pomnika walki Polaków, gdańszczan o wolną i demokratyczną Pol­skę. To nie tylko "kolebka" dziesięciomilionowego ruchu "Solidarność", to także a może przede wszystkim, niemal 7 000 pracowników, to tysiące zagrożonych miejsc pracy w zakładach kooperujących ze stocznią. -

Samo opłacenie komputerowych informatyków kosztowało "Arkę" 12 000 złotych.

Razem z rodzinami, to dotknięta problemem zagrożenia bytu grupa kilkudziesięciu tysięcy Gdańszczan. Rada Miasta Gdańska, w takiej sytuacji, obojętna być nie może!(...) Apelujemy do Rządu RP o podjęcie rzeczowych rozmów i skutecznych działań(...) Stocznia Gdańska jest przykładem rażącej bez­troski i braku zainteresowania majątkiem narodowym ze strony właścicie­la, jakim jest Minister Przekształceń Własnościowych.

Tak powinien był bronić polski Zarząd Miasta bytu swego głównego nakładu pracy zawsze i nadal, lecz postawa władz miasta, jak widać z dalszych posunięć, uległa rady­kalnej erozji. Rada stała się administracyjnym wspólnikiem krętaczy⁷.

Tak oto, w atmosferze ogromnego wzburzenia do złudzenia przypominającego at­mosferę pierwszych strajków w Stoczni dokładnie 20 lat temu, Walne rozpoczęło się. Miejsce - parking obok stołówki! Zgromadziło się ponad 3 000 akcjonariuszy repre­zentujących 39 proc. prywatnych udziałowców Stoczni. Akcjonariusze nie mieli złudzeń, kto i jakie siły stoją za odmową udostępnienia im sali. Dziennikarz "Naszego i Dziennika" (28 sierpnia 2000) zanotował taką oto, jedną z wielu wypowiedzi, z których każda wymieniała niemal tych samych sprawców:

- To wszystko przez Sławomira Łubinskiego, kierownika wydziału K-3, który jest prawa ręką Janusza Szlanty. On nawet nie pozwolił, byśmy podłączyli komputery i nagłośnienie do stoczniowej sieci.

Pomimo tych przeszkód. Zgromadzenie jednak by się odbyło, gdyby go formalnie nie rozbiło Ministerstwo Skarbu Państwa. Posiada ono - formalne - 60 proc. akcji Sto­czni, a tym samym większość głosów. Ministerstwu wystarczyło więc wysłać na Zgro­madzenie swoją przedstawicielkę Barbarę Dąbrowską, a ta oświadczyła:

- Są pewne wątpliwości co do strony formalno-prawnej (! - H.P.) miejsca naszego zgromadzenia, dlatego ministerstwo proponuje jego przerwanie do 16 września i prze­niesienie do hali sportowej przy ulicy Kołobrzeskiej.

To oświadczenie wywołało burzę protestów na miarę tych, jakie towarzyszyły pier­wszym strajkom zdesperowanych stoczniowców przed 20 laty. Jednak formalności mu­siało się stać zadość: decyduje akcjonariusz większościowy, a jest nim nadal Ministerstwo Skarbu Państwa.

Kiedy to piszę, jest 31 sierpnia 2000. Czekam na wieczorne "Wiadomości", a w nich na sprawozdania z festiwalu obłudy, jakim będą "obchody" 20 rocznicy początku, a jednocześnie natychmiastowej klęski "Solidarność". Zdrajcy nie pozostawiali już od wielu dni złudzeń, że tamta "S" i jej oszukańcze skutki są dziełem doskonale zorganizo­wanej międzynarodówki masońsko-socjalistycznej.

Dali temu wyraz w swym oficjal­nym logo rocznicowym. Wykorzystali do tego liczbę XX. Została ona tak spreparowana graficznie, że zamieniła się w klasyczny znak rozpoznawczy masonerii wszystkich ry­tów - w kombinację cyrkla i kątownicy.

Co więcej - kompozycja została tak pomyślana, że ustawiona "do góry nogami" posiada taki sam kształt. Jedynym wyróżnikiem, punktem odniesienia do pierwszej wersji usytuowania, jest ciemne kółko po lewej u góry.

1. "Gazeta Trójmiasto", 12-13 czerwca 2000.

Grafik dał popis zręcznej przewrotności swojego pomysłu również tym, że pary równoległych ramion posiadają wyraźnie zróżnicowane grubości. I wreszcie trzeci, świadomy zamysł: całość jest tylko zamarkowaniem liczby "XX". W sumie otrzymaliśmy nonszalancki gryzmol, ale o treści starannie zakodowanego masońskiego przesłania: "Solidarność", to nasza ro­bota!

Aby jednak to oficjalne logo nie było zbyt ostentacyjnie wiernym powtórzeniem masońskiego znaku, grafik dorysował kilka cienkich przypadkowych kresek tu i tam, a rozwarcie klasycznej kątownicy masońskiej zmniejszył. Znak pozostał. Jest to mię­dzynarodowy sygnał dla europejskiej i krajowej żydomasonerii, że "Solidarność" była od początku do dziś dziełem masońskim, włącznie z jej nazwą "Solidarność" - słowem-kluczem w wewnętrznym slangu masonerii.

Tym przetworzonym znakiem-sygnałem została zbombardowana świadomość milionów oglądaczy telewizji oraz czytaczy pol­skojęzycznej prasy. Pozostał on nieczytelny w swym tajnym przesłaniu nawet kierow­nictwom Związku, nawet redakcjom pism narodowych.

Tę XX rocznicę wolnościowego zrywu milionów Polaków, rządzący Polską apar­theid żydokomuny wybrał do demonstrowania swojego tryumfalizmu nad oszukanymi milionami. Pokazowym wyzwaniem była m.in. ta odmowa odbycia Walnego Zgroma­dzenia załogi "Kolebki".

Tragicznie zbilansował tę zdradę ideałów zrywu ks. bp J. Zawitkowski w homilii Mszy z okazji XX-lecia powstania "Solidarności" Regionu Mazowsze:

-1 coście zrobili z jej ideałami? Ile ja się wtedy nachrzcilem sztan­darów! (...) dlaczegoście je podarli? W imię czego - stanowisk? Pienię­dzy? Co się stało z naszą Ojczyzną, z naszym Narodem? Kto odpowie na te dramatyczne pytania polskiego biskupa, który się "tyle nachrzcił" sztandarów "Solidarności"?

Wtórował Biskupowi w innym miejscu Dariusz Grabowski, kandydat na prezy­denta, nieliczny z polskich posłów - patriotów:

- Miast wolności i pracy - miliony Polaków żyją w biedzie i niepewności, miast być właścicielami fabryk, banków, ziemi.

Przy tej okazji poseł Grabowski wymienił "więźniów sumienia", więzionych przez apartheid oszukańczej żydokomuny ówczesnych "doradców" - dzisiaj ministrów, premierów, "kne-sejmitów", bossów bankowych, przemysłowych i politycznych ekonomistów.

Wspomniał o rolnikach, którzy próbowali bronić siebie i innych przed zale­wem importowanego zboża. Wysłano za nimi listy gończe, osadzono w więzieniach, setki skazano na grzywny.

Takim więźniem sumienia stał się Andrzej Lepper, wówczas kandydat na prezydenta, którego zamknięto w więzieniu na kilka tygodni przed wybo­rami. Inny z obrońców rolników - Marian Zagórny został skazany na 15 miesięcy wię­zienia, a Roman Wierzbicki uniknął więzienia z powodu choroby.

Dariusz Grabówki w krótkim zdaniu podsumował "dorobek" tych dwóch dekad zdrady i zaprzaństwa, na przykładzie losów tych ludzi:

- Ubolewam, że ci którzy są sprawcami biedy, są na wolności, a ci co się upominają o pokrzywdzonych, siedzą w więzieniach.