Wiara wikingów

  Wiara wikingów  

Wiedza o nordycko - germańskiej mitologii nie została wytępiona w tak dużym stopniu jak to miało miejsce w przypadku Słowian. Chrystianizacja Skandynawów w porównaniu do chrystianizacji Słowian przebiegła baardzo łagodnie, a przejawy dawnej wiary przez długi spotykały się z tolerancją. Dz 24424d33y ięki temu o "pogańskim" kulcie Teutonów można się dowiedzieć o wiele więcej niż o wierzeniach (umownie pisząc) naszych przodków. Wyrzynanie Słowian było w tamtym czasie poprawne politycznie i ogólnie korzystne, co nie spotkało ani Niemców ani Normanów. Dopiero w XII w. chrześcijaństwo wyraźnie zapanowało wśród ludów nordyckich. Czas jednak wrócić do właściwego tematu. Głównym źródłem wiedzy na temat mitologii nordyckiej są dwie Eddy: Starsza (Poetycka) autorstwa najpewniej Saemunda inn Frodiego (1056-1133) oraz Młodsza (Prozaiczna) pióra Snoriego Starlussona (1179-1241). Drugi z nich napisał wiele innych dzieł odnoszących się do przeszłości swego narodu, np. "Sagę o Egilu". Zachowały się również pieśni skaldów i inne średniowieczne sagi.
Nie można rzec, że Bogowie nordyccy są uosobieniem planet i ich księżyców - ponieważ to tylko przejawy ich obecności. Tak jak i inne pogańskie białe ludy, wikingowie (w niejakim uproszczeniu) czcili twórczą, czynną zasadę wszechświata. W ich religii, a raczej kulturze, nie chodziło o niewolnicze błaganie o łaskę - cześć oddawana Bogom była w pewnym sensie dziękowaniem dla własnej siły, a przede wszystkim dla natury. Jeśli chodzi o tak zwaną "moralność", nie traktowali dobra i zła jako oddzielnych rzeczy; za wartościowe uważali to, co silne i dostojne, a słabością - pogardzali. Mężczyźni kobiety traktowali jako równe sobie. Zmarłych palono na stosie, a prochy oddawano morzu bądź chowano w kurhanie. Przywódcami społeczności byli kapłani, tak zwani godi. Odpowiednikiem słowiańskiego wiecu było zaś wydarzenie zwane thingiem, na którym wiosną i jesienią gromadzili się godi, by radzić o ważnych sprawach, bądź sądzić zbrodnię.
Był to naród dumny i wojowniczy, a to, jak postrzegali świat, znajduje odbicie w ich mitologii.

POCZĄTEK ŚWIATA

Na początku była Ginnungagap, ogromna otchłań. Leżała pomiędzy Nifleheim - królestwem lodu, burz i ciemności na północy, a Muspelheim - krainą ognia na południu. W otchłani, wskutek spotkania ognia i lodu powstał praojciec olbrzymów Ymir i krowa Audumhla. Spod ramion i spomiędzy palców Ymira wyrośli inni olbrzymi. Audumhla pożywiając się trzeci dzień, z lodu wylizała Boga o imieniu Buri. Ożenił się on z gigantką, która powiła mu syna Bura. Bur był ojcem trzech bogów - Viliego, Odyna i Ve. We trzech zabili Ymira, a z jego ciała w otchłani stworzyli ziemię. Z krwi olbrzyma powstały oceany i morza, niebo z czaszki, chmury z mózgu, lądy z mięsa, góry z kości, a skały i kamienie z zębów. Jego brwi ogrodziły Midgard. Z iskry Muspelheimu powstały gwiazdy i księżyc. Natomiast ze złota z krainy ognia uformowali powóz ciągnący po nieboskłonie słońce i poprzedzający go powóz przywiązany do księżyca. Z kości Brimia i krwi Blaina bracia stworzyli skrzaty - żyjących pod ziemią niskich, mądrych mistrzów rzemiosła. Podczas podróży po Midgardzie, z dwóch napotkanych drzew uczynili pierwszych ludzi - Aska i Emblę. Ten świat został wyznaczony na dom człowieka, natomiast sami bogowie zamieszkali w Asgardzie, gdzie sięga jeden z korzeni Yggdrasilla, Jesionu Świata podtrzymującego wszystkie dziewięć sfer. Drugi korzeń dociera do Jotunheim, gdzie żyją giganci, a trzeci do Helheim - królestwa martwych. Pień przechodzi przez Midgard, świat ludzi. U korzeni Yggdrasilla jest Krynica Urd, gdzie żyją tkaczki przeznaczenia. Sześć dotąd nie wymienionych sfer znajduje się na konarach Jesionu, a są to: Niflheim i Muspelheim, Alfheim (dom elfów swiatła), Svartalfheim (dom elfów ciemności), Nidavellir (dom krasnoludów) oraz Vanaheim, gdzie mieszka druga rodzina bogów - Wanowie, bóstwa ziemi. Władcą Azów jest Odyn, a Wanów Njord.

BOGOWIE

Odyn, Wotan - Najpotężniejszy w boskiej dynastii Azów. Jest bogiem mądrości, wojny, poezji i magii. Syn Buriego i Bestli. Zasiada na swoim tronie - stromej turni nieba - w Asgardzie, na szczycie jesionu świata, gdzie żyją Azowie. Poświęcił jedno oko, by móc pić (widzieć przyszłość) z nieskończenie głębokiego źródła Mimira, które wypływa z korzeni Yggdrasilla. Do tego też drzewa został przybity włócznią i wisiał na nim martwy przez kilka dni i nocy. W ten sposób posiadł tajemnicę runów i dzięki ich potędze zmartwychwstał, a gałąź, na której wisiał, stała się jego laską. Uwiódł olbrzymkę, aby zdobyć Miód Poezji. Dał pierwszym ludziom oddech. Niegdyś rozpoczął pierwszą bitwę, między Azami a Wanami, rzucając swą włócznią w zastępy wroga. Jego imię znaczy gniew.
Ma dwa kruki - Hugina i Munina (Myśl i Pamięć), które każdego dnia zbierają dla niego wieści. Ma także Sleipnira, konia o ośmiu nogach, dzięki którym biega z szybkością wiatru; wilki Geri (Zachłanny) i Freki (Srogi), pierścień Draupnir co 9 nocy tworzący osiem innych. Jego nigdy nie chybiająca włócznia Gungnir powstała z połączenia magicznej laski i grotu wykutego przez Dwalina w królestwie elfów. Niesie zwycięstwo w bitwie tym , którzy mają ją po swojej stronie. Drugą jego bronią jest wypuszczający kilka strzał na raz łuk. Wiele z tego zdobył podczas swoich wędrówek po dziewięciu światach i / lub jest dziełem skrzatów.
Wysyła Walkirie aby zabierały do jego pałacu - Valhalli - dzielnych wojów poległych w walce, gdzie będą przy jego boku oczekiwać na Ragnarok. Oprócz Valhalli zamieszkuje jeszcze dwa pałace: Walaskjalf i Gladsheim. W pierwszym z nich stoi jego tron, Hlidskjalf, z którego obserwuje pozostałe światy; w drugim odbywają się spotkania bogów. Jego symbolami są kruk, wilk i włócznia oraz valknut - trzy splecione ze sobą trójkąty. Vili i Ve (Hoenir i Lother) są jego braćmi. Za pożywienie służy mu samo wino. Potrafi czarować i czytać ludzkie myśli. Lubi rozwiązywać zagadki. Odyn był postrzegany jako bóg kapryśny, gwałtowny i przebiegły. Planetą którą uosabia jest Uran, chociaż zofiarowane oko można pojmować jako Słońce.

Thor, Donar - Bóg burzy i grzmotu. Syn Odyna i Jörd (bogini ziemi). Zaciekły wróg olbrzymów (Jotunów) i obrońca ludzkiej rasy. Gwałtowny, odważny i prawy. Włada potężnym młotem Mjollnir'em, który wykorzystuje w walce gigantami. Mjollnir po rzucie zawsze wraca do ręki swego pana i symbolizuje błyskawicę. Toteż gdy była burza mówiono, że to Thor jeździ po niebie rydwanem zaprzężonym w dwa kozły i rzuca młotem. Wedle wierzeń koła rydwanu również powodowały uderzenia piorunów. Ciągnące go kozły to Tanngniost (Szczerbaty) i Tanngrisnir (Wyszczerbiony). Aby móc dzierżyć Mjollnira Thor nosi magiczne, żelazne rękawice i pas siły (Megingjardir), które dają mu wielką siłę. Thor zamieszkuje dwór Bilskinir w krainie Trutheim. Nie może mieszkać w Asgardzie ponieważ mógłby niechcący zniszczyć tęczowy most Bifrost piorunami. Był najbardziej lubianym bogiem wśród Skandynawów. Bliższy ludziom niż ojciec, ponieważ nie tak przebiegły i tajemniczy jak on. Wyobrażany był jako czerwonobrody siłacz. Wzywano go aby zapewnić urodzaj. Dla wikingów młot Thora był tym, czym dla chrześcijan krzyż i jego symbol noszono jeszcze długo po chrystianizacji. Symbolem Mjollnira jest także swastyka. Dąb jest drzewem poświęconym dla Thora. Jest to bóg niemal jednakowy ze słowiańskim Perunem. Przykładem fizycznej obecności Thora jest planeta Jupiter.

Tyr, Tiwaz - bóg wojny, honoru, siły i nieba. Najdzielniejszy w panteonie. Tylko on odważył się spętać wilka Fenrira, który jednak odgryzł mu rękę. Opiekuńczy bóg uczciwych umów i miecza. Tyr odzwierciedla planetę Mars.

Loki - olbrzym, który na dowód sympatii został przez Odyna uczyniony bratem krwi, a więc także bogiem. Bóg oszustwa, zniszczenia i rozwoju. Nigdy mu nie można ufać. Posiada zdolność przemiany w dowolną istotę. Chytry, złośliwy i kojarzony ze złem. Zrodził wiele potworów, w tym najgorsze bestie: wielkiego wilka Fenrira (Fenrisa), Węża Świata Midgardsomnira i boginię martwych Hel. Jego wierną żoną jest Sigyn. Pomimo swych szaleńczych uczynków ma także wiele zasług u bogów (np. podarował wierzchowca Odynowi). Podstępem spowodował śmierć Baldera, za co Azowie przykuli go do skały i skazali na męki z powodu jadu węża kapiącego na twarz, jednak oswobodzi się przed ostatnią bitwą. We wszechświecie ciałem Lokiego jest planeta Merkury.

Heimdall - sprytny strażnik tęczowego mostu Bifrost, jedynej drogi do Asgardu. Słyszy nawet to, jak rośnie trawa i widzi na setki kilometrów za dnia i w nocy. Nie potrzebuje dużo snu. Posiada konia Gulltopa i magiczny miecz Hofund. Dmąc w swój róg Gjallarhorn ostrzeże bogów o nadejściu Ragnarok. Był wysyłany przez Odyna by uszczęśliwić ludzi. Jego kosmicznym ciałem jest Saturn.

Baldur - szlachetny bóg jasności i wiosny, mistrz run. Syn Odyna i Friggi. Gdy miał sen o swej śmierci, matka zaklęła wszelkie życie by nie wyrządziło mu krzywdy. Przeoczyła jedynie jemiołę. Bogowie rzucali w Baldura dla zabawy. Loki dał strzałę z jemioły ślepemu Hodurowi, który nie będąc świadomym co zrobi, rzucił nią i zabił swego brata. Gdyby jednak każda żywa istota rozpaczała z Baldurem, powróciłby z bram królestwa śmierci. Jedynie olbrzymka Tokk nie chciała wyrazić tęsknoty. Był to Loki w przebraniu. Spotkała go za to kara. Baldr zmartwychwstanie po Ragnarok.

Njord - bóg morza, wiatru i płodności. Król Wanów mieszkający a domu Noatun. Ojciec Freyra i Freji. Jego kosmicznym ciałem jest Neptun.

Frigg - bogini małżeństwa, żona Odyna, matka Thora. Przędzie chmury. Po imieniem Huldra jest królową leśnych nimf. Zna przeszłość i przyszłość. Kojarzona z Freją. Odzwierciedla planetę Wenus.

Freyr i Freja - bliźniacze potomstwo Njorda. Freya jest piękną, mądrą i wojowniczą boginią płodności, miłości i zdrowia. Dzieliła się z Odynem poległymi dzielnie wojownikami. Freyr to bóg deszczu, światła słońca i roli. Mimo, że jest Wanem, mieszka w Asgardzie, gdzie jest królem elfów. Posiada okręt Skidbladnir, który można złożyć do małych rozmiarów.

Jord, Fjorgyn - bogini ziemi, matka Thora i Frigg, córka Nott (Nocy) i Annara. Ciałem Moder Jord w kosmosie jest Tellus.

Hel - bogini śmierci, królowa martwych o w połowie żywym ciele, córka Lokiego i gigantki Angurbody. Planetą jej przypisaną jest Pluton.

Vili, Hoenir - Bóg ciszy. Wraz z braćmi Ve (Lotherem) i Odynem stworzył świat. Jeden z trzech pierwszych Azów, syn Buriego i Bestli. Dał duszę pierwszym ludziom.

Ve, Lother, Lodar - Brat Odyna i Viliego (Hoenira), razem z nimi stworzył świat z ciała olbrzyma Ymira. Dał krew pierwszym ludziom.

Hodur, Hod - Bóg zimy. Ślepy brat i nieświadomy zabójca Baldura, później zabity przez Valiego. Ma zmartwychwstać po Ragnarok.

Aegir- bóg oceanów i mórz. Sztorm oznacza jego gniew. Nosi koronę z wodorostów i alg. Wraz ze swą żoną Ran mieszka w podwodnym dworze w otoczeniu syren i wodników. Słynie z gościnności, piwa i przyjęć wydawanym bogom. Ma 9 córek, które są falami. Żeglarze bali się jego gniewu.

Mimir - Najmądrzejszy z Azów, strzeże źródła mądrości wypływającego z korzeni Yggdrasilla. Po wojnie między Azami i Wanami a ramach wymiany zamieszkał wśród Wanów wraz z bratem Odyna, Hoenirem. Wanowie byli wściekli, że Hoenir zamiast wykazać swą mądrość za każdym razem pyta się Mimira, jednak bali się zrobić mu krzywdę. Wyrwali więc Mimirowi głowę, która pomimo to zachowała życie.

Nanna - bogini księżyca i żona Baldura, matka ich syna Forsetiego. Po śmierci męża zmarła z rozpaczy. Martwi zostali spaleni na jednym stosie.

Sif - bogini zbóż i urodzaju, złotowłosa żona Thora, matka ich syna Ulla.

Ull - bóg łucznictwa i łowiectwa, syn Thora i Sif. Opiekun myśliwych jak i wszystkich używających łuku i tarczy. Posiada łuk z cisu. Żyje w Ydal. Wzywano go do pomocy w pojedynkach.

Vali - najmłodszy syn Odyna, zrodzony z gigantki Rindy, brat bliźniak Vidara. Strzałem z łuku pomścił Baldura, zabijając Hoda tuż po tym, jak ten zdał sobie sprawę ze swego czynu. Jeden z 7 Azów, którzy przetrwają Ragnarok.
To samo imię nosił Syn Lokiego i Sigyn, który po złapaniu ojca został zamieniony w wilka i na jego oczach pożarł swego brata, Narviego.

Vidar - bóg zemsty i zwycięstwa, małomówny i ponury. Syn Odyna i gigantki Grid. W czasie Ragnarok pomści swego ojca zabijając wilka Fenrira. Sam będzie jednym z 7 Azów, którzy przetrwają. Jeden z najsilniejszych bogów. Brat bliźniak Valiego. Żyje w Vidi.

Idunn, Iduna - lnianowłosa bogini wiosny i strażniczka złotych jabłek dających bogom nieśmiertelność. Żona Bragiego.

Norny - trzy siostry Urd, Verdande i Skuld (przeszłość, teraźniejszość i przyszłość), boginie przeznaczenia, kształtują los wszystkiego, co istnieje. Mieszkają przy Studni Urd u stóp Yggdrasilla. Odzwierciedlają to, co było, co jest i co będzie.

Sol i Mani - powozi rydwanem niosącym słońce po nieboskłonie. W tym celu wydarta przez bogów ojcu Mundilfariemu. Jej brat to Mani, który z kolei powozi rydwanem ciągnącym księżyc.

Bragi - bóg muzyki, poezji, elokwencji i krasomówstwa. Syn Odyna i Gunlod, olbrzymki - matki sztuki poetyckiej. Bragi jest mężem Idunn.

Ran - bogini głębi morskiej, żona Aegira. Chwyta w swoją sieć tonących żeglarzy.

Magni i Modi - Synowie Thora i Jarnsaxy, przeżyją Ragnarok.

Thrud i Lora - córki Thora i Sif.

Saga - bogini sztuki poetyckiej, córka Odyna.

Sjofn - bogini miłości łagodząca spory między zakochanymi.

Snotra - mądra i szlachetna bogini.

Syn - bogini, strażniczka drzwi do pałacu Frigg, wzywana przez oskarżonych w czasie sądu.

Gefjon - bogini - dziewica widząca przyszłość. Jej dwór zamieszkują zmarłe dziewice. Gdy król Szwecji Gylfi spotkał ją w stroju żebraka obiecał jej, że może wziąć ziemi jego państwa, ile jest w stanie zaorać w jeden dzień. Gefjon przyprowadziła z Jotunheimu cztery gigantyczne woły i zaorała Zealandię.

Gerd - bogini światła, córka Gymira i Aurbody, kochanka Freyra.

Bertha - bogini tkaczek i sztuki przędzenia.

Eir - bogini uzdrawiania, która nauczyła tej sztuki kobiety, a sama jest najlepszą z lekarek.

Forseti - bóg sprawiedliwości i pojednania. Osądza spory między bogami, a ludźmi. Potrafi pogodzić nawet najbardziej zajadłych wrogów. Syn Baldura i Nanny.

Vor, Var - bogini małżeństwa i ogólnie umów, przed którą nic nie da się ukryć. Karze tych, którzy łamią przysięgi

Lofn - bogini rozpalająca miłość między ludźmi. Odyn i Frigg pozwolili jej to robić nawet wtedy, gdy mężczyzna i kobieta nie mają pozwolenia na ślub.

Edda - bogini mitów, opowieści i natchnienia poetyckiego.

Brono - syn Baldera, bóg światła dziennego.

Hermod - syn Odyna i Frigg. Przy boku ojca wita wstępujących do Valhalli wojów. Odważny, po śmierci Baldura wyruszył nakłonić Hel do smutku.

INNE POSTACI, MIEJSCA i PRZEDMIOTY

Alfs, Elfy - dzielą się na elfy światła i ciemności. Te drugie podobnie jak skrzaty / krasnoludy strzegą skarbów.
Alvis - krasnolud, któremu obiecano za żonę Thrud, córkę Thora. Gdy Thor o tym usłyszał wyzwał Alvisa do pojedynku umysłów. Walka trwała do brzasku. Wraz z pierwszymi promieniami słońca skrzat zamienił się w kamień.
Angerboda - ludożercza wiedźma z żelaznego lasu w Jotunheimie, kochanka Lokiego, rodziła mu potworne dzieci.
Bergelmir - wnuk Ymira, praojciec lodowych gigantów i ogrów. Wraz z żoną jedyni giganci, którzy przetrwali potop po śmierci Ymira.
Berserkerzy - nazwa wojowników, którzy w szale walki mogą przemienić się wilka lub niedźwiedzia i nie zważają na otrzymane rany.
Bifrost - tęczowy most łączący Midgar z Asgardem, strzeżony przez Heimdala. Trzy kolory zawdzięcza temu, iż jest zbudowany z powietrza, ognia i wody.
Egghter - strażnik gigantów, który w dzień Ragnarok siedząc na kurhanie zagra na swej harfie.
Einherjerzy - wojownicy, którzy trafili do Valhalli i tam wraz z Odynem oczekują na bitwę przed końcem świata. We dnie ćwiczą walkę, w noce ucztują.
Elivagar - 11 rzek wypływających z Niflheimu, a stykających się z ogniem Muspelheimu w Ginnungagap, brały udział w powstaniu Ymira i Audumhly ze spotkania ognia i wody.
Elli - starość we własnej osobie. Zmagał się z nią Thor podczas swojej podróży z Lokim do Utgardu.
Farbanti - gigant, począł Lokiego gdy skrzesana przez niego iskra wpadła w leśne poszycie na wyspie Laufey.
Fenrir bądź Fernis - potwornych rozmiarów wilk, syn Lokiego i Angerbody. Gdy rozwiera szczęki jego zęby sięgają od nieba do ziemi. Zanim nie był zbyt agresywny trzymano go w Asgardzie. Spętany przez tyra, który przy tym stracił rękę, uwolni się w dniu Ragnarok i pokona Odyna, a zabity zostanie przez Vidara. Brat Hel i Jormunganda.
Garm - potworny pies strzegący królestwa Hel.
Gioll - rzeka opływająca krainę zmarłych.
Gladsheim - dwór w Asgardzie, w którym mieszkają bogowie
Gleipnir - łańcuch zrobiony przez krasnoludy do spętania wilka Fenrira, został zrobiony z odgłosu skradającego się kota, włosów z dziewiczej brody, korzeni gór, snów niedźwiedzia, rybiego oddechu i ptasiej śliny.
Gullveig - trzykrotnie urodzona i trzykrotnie spalona dziewica. Azowie chcieli ją zabić w czasie wojny z Wanami. Włada magią.
Gollinkambi, Złoty grzebień - tak się zwie kogut, którego pianie oznajmi nadejście Ragnaroku.
Hati - wilk ścigający księżyc. Dopadnie i pożre zdobycz w czasie Ragnarok.
Hymir - olbrzym, który pokieruje Naglfarem, okrętem z paznokci umarłych, gdy bogowie, olbrzymi i potwory będą stawać do ostatecznego boju.
Jormungand, Midgardsomnir, Wąż Świata - Ogromny wąż wrzucony do oceanu przez Odyna, opasa całą ziemię i połyka swój ogon. W czasie Ragnarok pokona i zostanie pokonany przez swojego wroga Thora. Dziecko Lokiego i Angerbody, brat Hel i Fenrira.
Kvasir - najmądrzejszy z ludzi, powstał ze śliny Azów i Wanów po zakończonej wojnie. Dwaj krasnoludowie Fjalar i Galar zabili go i zmieszali jego krew z miodem, tworząc Miód Natchnienia Poetyckiego.
Lyngvi - wyspa, gdzie Azowie skrępowali Fenrisa.
Mundilfari - ojciec Maniego i Sol, czyli księżyca i słońca.
Naglfar - statek, którego budulcem są paznokcie umarłych. W czasie Ragnarok poniesie Jotunów do bitwy z Bogami. Statek będzie tym większy, im więcej ludzi zostanie pochowanych / spalonych z nie obciętymi paznokciami u rąk.
Nastrand - najstraszliwszy region królestwa Hel, czy jak kto woli piekła, gdzie na zawsze trafiają mordercy i krzywoprzysięzcy. Drzwi i sklepienia zbudowane są tam z żywych, jadowitych węży.
Nidhogg - czarny smok lub wąż oplatający i gryzący korzenie Yggdrasill'a, w międzyczasie pożera ciała złoczyńców, którzy trafiają do Helheimu. Gdy nastanie Ragnarok będzie niósł śmierć.
Noc, Nott i Dzień - Nott to trzykrotnie zaślubiona, ciemnowłosa córka Jotuna Narfiego. Jej pierwszym mężem był Naglfari, któremu urodziła syna Auda. Owocem jej związku z drugim mężem, Annarem jest córka Jord, czyli Matka Ziemia. Jej trzecim mężem był Delling, a ich synem Dzień. Noc i Dzień na rydwanach danym im przez bogów galopują po nieboskłonie.
Skidbladnir - statek Freyra, który można złożyć do wielkości sakwy, a rozłożony pomieści w sobie wszystkich Azów. Stworzyli go synowie Ilvadiego.
Sleipnir - ośmionogi koń Odyna. Został mu podarowany przez Lokiego. Najszybszy z wierzchowców, może galopować w przestworzach. Syn ogiera Svadilfariego i Lokiego (który zmienił płeć).
Skoll - wilk goniący słońce. Dogoni i pożre je w czasie Ragnarok.
Studnia Mimira - Studnia mądrości w Jotunheime, strzeżona przez głowę Mimira. Odyn wrzucił do niej swe oko by zyskać jak najwięcej wiedzy.
Studnia Urd lyb Wyrd - Miejsce spotkań Bogów. Ze studni Norny czeripą wodę do podlewania Jesionu Świata.
Surtr - gigant ognia, strażnik granic Muspelheimu. W ostatniej bitwie pokona Freyra i podpali świat.
Synowie Ilvadiego - dwóch krasnoludów, którzy wykonali Skidbladnira, Grungnir i złote włosy dla Sif.
Thrym, Trym - mroźny olbrzym nieszczęśliwie zakochany we Freji. Chcąc się jej przypodobać zakradł się do Asgardu i ukradł Thorowi Mjollnir. Potem pan burz przy pomocy Lokiego sprytnie mu go odebrał.
Utgard - stolica Jotunheimu, królestwa olbrzymów.
Utgardar - loki - Władca Utgardu, używając magii stawiał liczne przeszkody na drodze Thora, który z Lokim wybrał się do Jotunheimu.
Walkirie - dziewicze wojowniczki Wotana, zabierają do jego pałacu Valhalli mężnie poległych w walce. Świetnie uzbrojone, przemieszczają się na latających wierzchowcach. Imiona niektórych to Skuld, Skogul, Gudr, Hild, Gondul, Geirskogul.
Vigrid - równina w Asgardzie, na której stoją pałace Bogów.
Vingulf - dwór bogiń w Asgardzie.

ZMIERZCH BOGÓW i KONIEC ŚWIATA - RAGNAROK lub GOTTERDAMERUNG

Bogowie wiedzą, że spotka ich śmierć. Pierwszy dowiedział się tego Odyn, gdy poznał tajemnicę run. Rozumieją jednak, że koniec jest nieuchronny. O Ragnaroku opowiada Volsupa, Przepowiednia Sybilii z X wieku, która chyba najlepiej obrazuje, co się wtedy wydarzy:

"(...) 43. Asom pieje Gollinkambi,
Budzi on wszystkich u Herjafadra,
Inny zaś pieje w głębi w podziemiach,
Jak sadze rudy, na salach Heli.
    44. Szczeka teraz Garm głośno przed Gnipa jamą,
Okowy pękają, Fenrir - wilk wolny pędzi;
Wiele wiem, przyszłość widzę,
Bogów przeznaczenie, zwycięzców upadek.
    45. Bracia bić i zabijać się będą,
Dzieci sióstr rodzonych związki krwi kalają ,
Czasy szaleństwa, bezwstydu, cudzołóstwa ,
Wiek topora , wiek miecza i tarcz strzaskanych ,
Wiek zamieci wilczych nim świat w przepaść runie.
    46.Syny Mimira powstają, a śmierć
Oznajmia stary Gjallarhorn;
Głośno dmie Heimdall, róg wznosi wysoko,
Odin rozmawia z głową Mimira.
    47. Drży jesion Yggdrasil, wyniosły,
Jęczy stare drzewo, a Olbrzym idzie na wolność;
Przerażeni czekają wszyscy w krainie Heli
Aż Surta brat świat pochłonie.
    48.Jak jest z Asami? Jak jest z Alfami?
Wrzawa w Jotunheime, Asowie na tingu;
Stękają karły u kamiennych drzwi,
Skalnych ścian mędrcy: wiecież teraz , czy nie?
    49. Szczeka Garm głośno przed Gnipa jamą,
Okowy pękają, Fenrir - wilk wolny pędzi;
Wiele wiem, przyszłość widzę,
Bogów przeznaczenie, zwycięzców upadek.
    50. Hrym jedzie od wschodu, tarczę dzierży
Wiej się wąż świata, straszny w swej wściekłości,
Bije morskie bałwany, a orzeł skrzeczy
Szarpiąc zwłoki; Naglfar nadpływa.
    51. Statek sunie od wschodu; lud z Muspellu płynie
Morskim szlakiem, a Loki jest u steru;
Ciągną Olbrzymy, wszyscy razem z Wilkiem,
Byleipta brat im towarzyszy.
    52. Surt idzie z południa z ogniem zniszczenia,
Boskich wojów miecz jak słońce błyszczy,
Skały kruszą się, wiedźmy w przepaść lecą,
Męże kroczą śmierci drogą, niebo pęka.
    53. Hlin po raz wtóry doznaje smutku,
Gdy Odin do walki z wilkiem rusza,
A Beli zwycięzca przeciw Surtowi;
Pada w boju mąż umiłowany Friggi.
    54. Przybiega syn Sygfadra, wielki Widar,
By z zwierzem, co trupy żre, walczyć,
I wbija miecz synowi Hwerdrunga
Prosto w serce; ojciec został pomszczony.
    55. Śpieszy sławny syn Hlodyny
W górze wysoko wąż lśniący zieje,
Smokowi na spotkanie syn Odina idzie.
    56. Z wściekłością go wali obrońca Midgardu;
Męże wszyscy swoje opuszczają domy;
Dziewięć kroków wstecz cofnął się syn Fjorgyny,
Zlany jadem gada , śmiercią naznaczon - i sławą.
    57. Słońce ciemnieje, ziemia osuwa się w morze,
Spadają z nieba jasne gwiazdy,
Szaleją dymy i ogień , co życie ożywia,
Płomieni żar wysoko strzela pod niebo."

Jeśli ktoś woli przeczytać o tym prozą, nieco klarowniej opisuję to pod spodem.
Gdy nadejdzie najgorsza z zim - trzyletnia Fimbul, człowiek straci resztki godności i pogrąży się w bratobójczej walce. Wilk Skoll, brat Fernisa połknie słońce i krwią ludzi spryska niebo. W Jotunheimie zapieje czerwony kogut Fjalar, a w Asgardzie złoty Gollinkambi. Fenrir zerwie się z łańcucha, a Jormungand wypłynie na brzeg i będzie rozpryskiwał truciznę. Hymir pokieruje Naglfarem z paznokci trupów. Z rozwartych niebios w płomieniach wyjdą ogniści olbrzymi z Muspelheimu pod dowództwem Surtra. Załamie się pod nimi Bifrost. Oswobodzony Loki pomknie do Asgardu. Hymir powiedzie do bitwy Thursów - olbrzymów mrozu, a Loki swoje potworne dzieci Hel, Węża Świata i Fenrira oraz wszystkich popleczników. Piekielny pies Garm ze zbryzganym w krwi pyskiem będzie szczekał przed pieczarą Gnipa. Heimdall zadmie w Gjallarhorna, a czysty głos rogu okrąży wszystkie światy. Odyn odłączy od zgromadzonych Azów, by po raz ostatni pójść do Źródła Mimira. Yggdrasill będzie drżeć.
Uzbrojeni Azowie pojadą na pole bitwy, a przodować im będzie im Odyn na rumaku Sleipnirze, w złotym hełmie i jasnej zbroi, z Gungnirem w ręku. Pojedzie naprzeciw wilka Fenrira. Thor u jego boku, wymachując Mjollnirem będzie walczył z Jormungandem. Frey stanie do długiego boju z Surtrem i w końcu padnie, bo zabraknie mu pożyczonego miecza. Garm się zerwie i runie na Tyra, który przez brak ręki zabije przeciwnika, ale i sam zginie. Thor zabije węża Midgardu - i będzie to największy czyn jaki zostanie kiedykolwiek dokonany. Jednak po dziewięciu krokach padnie na ziemię zabity przez jad Jormunganda. Po długiej, zaciekłej walce Fenrir złapie Odyna w swe potężne szczęki. Vidar pośpieszy pomścić ojca, postawi stopę na dolnej szczęce Wilka, a za drugą złapie i rozedrze mu pysk. Loki i Heimdall zabiją się nawzajem. Surtr rzuci na ziemię ogień, który strawi świat, aż pozostaje ciemność.